O gün Müge de diğer arkadaşları Kuzey, Cem, Duru, Can ve Gülin gibi heyecanlıydı. Yenicami önünde tam saatinde, 9.30'da buluştular.
Her ne kadar kendilerine eşlik eden fotoğrafçı anneleri veya babaları birbirlerini tanıyorsa da çocuklar -istisnalar hariç- ilk kez tanışıyordu. Kahvaltılıklar için Mısır Çarşısı'nın dış duvarında sıralanan dükkânlara gitmeden önce kuşlara yem atıldı. Sonra kahvaltılıklar ve simitler, eski bir handa serilen gazetelerin üzerine özenle yerleştirildi. Menüde sucuk salam yoktu ama yumurta da bulunmuyordu. Bu, çocukların moralini yerine getirdi.
Çaylar içilirken bir yandan bizi buluşturan foto muhabiri arkadaşım Ercan Arslan, günün programını anlatmaya başladı. Babası veya annesi fotoğrafçı olan arkadaşlarının çocuklarıyla tarihi rotada “Armut dibine düşer” esprisiyle gerçekleşecek bir İstanbul turu çok cazipti. Daha önce farklı gruplarla yaptığı ve içinde fotoğraf ve İstanbul lezzetleri olan keşif seyahati herkesin dilindeydi.
“Amacım çocuklarla ortak bir zaman ve payda yaratmak. Dilimin döndüğünce onları gezgin bir fotoğrafçı gibi, İstanbul sokakları ile tanıştırmak.” diyen Arslan'la kahvaltı sonrası fotoğrafa ve hayata dair küçük ipuçları için fotoğrafçı dükkanı Erkayalar'ın salonuna geçtik. Ercan'ın siyah-beyaz bir Ara Güler fotoğrafıyla giriş yaptığı konuşması ders gibi başlasa da mini bir foruma dönüştü. İnsanlar neden fotoğraf çeker, sorusuna sahici cevaplar verildi. O kadar ki, “Canon mu, Nikon mu?” tartışması bile yapıldı. Neticede “İyi bir fotoğrafçı olmak için iyi bir insan olmak lazım” fikri etrafında birleşildi.
Sonra düştük yollara… Galata Köprüsü, balıkçılar, Perşembe Pazarı, Rüstem Paşa Hanı, Arap Camii derken günün yarısı bitmişti bile. Yeni fotoğrafçı adayları objektifini yönelteceği kişilere ‘Merhaba' diyerek izin alıyor, sonra da teşekkür ederek “hayırlı işler” diyordu. Gezi boyunca benim gibi diğer fotoğrafçı anne babalar Nihal Gündüz, Bilge Egemen, Cüneyt Dürüsel , Ercan Arslan ve Veli Erdal kendi çocuklarından çok arkadaşlarının çocuklarıyla ilgilendi. Onlara rehberlik yaptı. Ardından tarihî; Altan Şekerlemecisi'nden alınan şeker ve helvalarla Ali Paşa Hanı'nda çay molası verildi. İlginçtir, kimse gazoz, kola veya limonata içmek istemedi. Herkes, ‘Evet çay' dedi.
Günü en güzel fotoğrafçı Nihal Gündüz özetledi: “Sokakta bir hayat var ve çocuklar, bunu fotoğraf çekerek, lezzetli yemekleri tadarak öğrendiler. Saatlerce yürüdüler bir ‘of' demediler. Balıkçılarla, seyyar satıcılarla ya da sokakta yürüyen insanlarla kurdukları iletişimle yeni deneyimler kazandılar.”
Son durakta program Süleymaniye'de kuru fasulyeydi. Fakat çocuklar dönerde ısrar etti. Bu kadar naz da haklarıydı. Çünkü dolu dolu yoğun bir gün geçirmişlerdi ve kimse AVM, hamburger diye tutturmamıştı, elleri cep telefonuna gitmemişti. Büyük bir sorumlulukla ama eğlenerek yeni arkadaşlarıyla tarihî; İstanbul'un önemli bir parçasını keşfetmişlerdi. İlginç olan sadece çocuklar değil, ömrünün yarısını fotoğrafa adamış bizler bile bazı yerleri ilk kez görme imkanı elde etmiştik.
Bilgisayar, laptop, cep telefonu, AVM olmadan İstanbul'da keyifli bir hafta sonu geçirmek mümkün.
Alipaşa Han'da içilen çaylardan sonra çevre sakinlerine selam verilip fotoğrafları çekildi.
Tarihi Altan Şekerlemecisi'nden helva alıp Alipaşa Han'da çay molası veriyoruz.
Yeni yapılan metro köprüsü ve Süleymaniye Camii'nde dün ve bugünü birlikte seyretmek mümkün.
Eminönü Meydanı sadece balık ekmek için değil, her türden yiyecek için gözde mekan.
Süleymaniye Camii'nin arka sokaklarındaki yıkık dökük evler sokak hayvanlarına ev sahipliği yapıyor.
Galata Kulesi ve ejderha başlı balıkçı teknesi, Eminönü Meydanı'ndan bakınca renkli bir görüntü oluşturuyor.