Türkiye’de işsizlik oranının en yüksek olduğu Şırnak için kömür ocakları tam anlamıyla bir geçim kapısı. Cudi Dağları’nın eteklerinde, Şırnak’a 10 km mesafede bir kömür deryası burası.İrili ufaklı birçok işletmenin faaliyet gösterdiği Toptepe mevkiindeki kömür ocaklarında Şırnaklı işçiler, canlarını dişlerine takarak günlük 50-60 liraya, adeta ekmeklerini taştan çıkartıyor. Hayvancılık ve kömür madenlerinin dışında istihdamın olmadığı şehirde, yaklaşık yedi bin kişi kömürden geçimini sağlıyor. Zaman zaman kapanan işletmeler, Şırnak halkını zora sokuyor. İşçiler, zor şartlar altında ölümle burun buruna çalıştıkları bacasız fabrikalarının kapanmasını istemiyor.Açık ve kapalı usûl kömürün çıkarıldığı ocaklarda hummalı çalışma sabahın erken saatlerinde başlıyor. Kışın tünellere su dolduğu için ve bunu çıkaracak yeterli kapasiteli işletmeler olmadığından dolayı tünel kömürcülüğüne ara verilmiş. Havaların düzelmesiyle birlikte yeniden kazmalarla iş başı yapılacak. Şimdi sadece dozerlerle açık usül çıkarılıyor kömür. Üstünün toprağı alınıp altındaki siyah inci ortaya çıkıyor. Hafriyat malzemesi de atılmıyor, içindeki kömür parçaları ayıklanıyor. İş imkanının çok az olduğu bu şehirde ekmek adeta aslanın midesinde. İşçiler yağmur çamur demeden hafriyat sahasına geliyor. Günlük topladıkları kömür miktarınca yevmiyelerini çıkarıyorlar. İşletmeler bir parça kömürü dahi boşa atmıyor. Gün boyu çalışan işçiler evlerinden getirdikleri yemeklerle öğlen arasını değerlendiriyor. Yorgunluk bir bardak çayla demleniyor. Kısa istirahatın ardından gün batana kadar, molozun içinde kömür ayıklama işlemi devam ediyor. Hafta sonları okullar tatil olunca çocuklarda büyüklere eşlik ediyor. Akşam olunca, vücutlar yorulsa da, eve ekmek götürmenin mutluluğu yüzlerine yansıyor.
Türkiye’de işsizlik oranının en yüksek olduğu Şırnak için kömür ocakları tam anlamıyla bir geçim kapısı. Cudi Dağları’nın eteklerinde, Şırnak’a 10 km mesafede bir kömür deryası burası.İrili ufaklı birçok işletmenin faaliyet gösterdiği Toptepe mevkiindeki kömür ocaklarında Şırnaklı işçiler, canlarını dişlerine takarak günlük 50-60 liraya, adeta ekmeklerini taştan çıkartıyor. Hayvancılık ve kömür madenlerinin dışında istihdamın olmadığı şehirde, yaklaşık yedi bin kişi kömürden geçimini sağlıyor. Zaman zaman kapanan işletmeler, Şırnak halkını zora sokuyor. İşçiler, zor şartlar altında ölümle burun buruna çalıştıkları bacasız fabrikalarının kapanmasını istemiyor.Açık ve kapalı usûl kömürün çıkarıldığı ocaklarda hummalı çalışma sabahın erken saatlerinde başlıyor. Kışın tünellere su dolduğu için ve bunu çıkaracak yeterli kapasiteli işletmeler olmadığından dolayı tünel kömürcülüğüne ara verilmiş. Havaların düzelmesiyle birlikte yeniden kazmalarla iş başı yapılacak. Şimdi sadece dozerlerle açık usül çıkarılıyor kömür. Üstünün toprağı alınıp altındaki siyah inci ortaya çıkıyor. Hafriyat malzemesi de atılmıyor, içindeki kömür parçaları ayıklanıyor. İş imkanının çok az olduğu bu şehirde ekmek adeta aslanın midesinde. İşçiler yağmur çamur demeden hafriyat sahasına geliyor. Günlük topladıkları kömür miktarınca yevmiyelerini çıkarıyorlar. İşletmeler bir parça kömürü dahi boşa atmıyor. Gün boyu çalışan işçiler evlerinden getirdikleri yemeklerle öğlen arasını değerlendiriyor. Yorgunluk bir bardak çayla demleniyor. Kısa istirahatın ardından gün batana kadar, molozun içinde kömür ayıklama işlemi devam ediyor. Hafta sonları okullar tatil olunca çocuklarda büyüklere eşlik ediyor. Akşam olunca, vücutlar yorulsa da, eve ekmek götürmenin mutluluğu yüzlerine yansıyor.