Birbirini yirmi yıldır tanıyan bir grup arkadaşın emeğiyle kurulur Bakırköy Halk Mağazası. İçinde kıyafetten okul gerecine, oyuncaktan aksesuara kadar her şey var. İhtiyaç sahiplerinin dilediğince alışveriş yaptığı mağazada para geçer akçe değil.
Kalabalığın üzerine fırlatılan bebek bisküvisi, kameralar önünde dağıtılan yardım kolileri, kuyruklardaki insanlara otuz yıldır depoda bekleyen ürünleri verenler, çürümüş sebzeleri lütfedenler...
Eskiyeni yoksula layık görmek gibi bir yanlışımız var ki konuşmasak olmaz. Yüzüne bakılmayacak hale gelen kazağı, yırtılan ayakkabıyı atmak yerine birine vermeyi ilk kim düşündüyse vebali büyük.
Bütün bunlara karşın iyi haberler de yok değil. Bakırköy'de mütevazı, sıcacık bir mağaza müşterilerini bekliyor mesela. Kolalı gömlekler, gıcır gıcır pabuçlar inci gibi dizili. Şöyle adam akıllı tepeden tırnağa giyinmek isteseniz her istediğinizi bulabileceğiniz bir dükkân burası. Üstelik para da geçer akçe değil. İhtiyaçlar giderilsin yeter ki. Bir öğle vakti içeri girip alışveriş yapanları rahatsız etmeden göz gezdiriyoruz etrafımıza. Sadece gardıropları doldurmayı amaçlamamış Bakırköy Sosyal Yardım İşleri Müdürlüğü. Kırtasiye, oyuncak, ev eşyası bağışı da yapılıyor. Özenli birilerinin elinin değdiği belli. Ütüsüz, pejmürde hiçbir eşya mağazanın kapısından girememiş. Çoğunun etiketi üzerinde hatta. Burayı çiçek haline getirenlerden biri Nimet Uğur. Ev ev dolaşıp bağış topladıklarını anlatırken hayli heyecanlanıyor. Her verileni tezgâha almıyorlar. Evvela hepsi ayıklanıyor. Ütüsü, kırığı döküğü var mı titizlikle bakılıyor. Türkiye'nin her yerine bu küçücük mağazadan eşya gitmiş. Tunceli'den Kastamonu'ya, Erzurum'dan Rize'ye her yere ulaşmanın haklı mutluluğunu yaşıyorlar.
Sahip olduklarını başkalarından esirgemen biriyle tanışalım diye bakınıyoruz. Gönül Saral çıkıyor karşımıza. Emekli olduğu için on yıldır bütün mesaisini hayır işlerine ayırmış. Dur durak bilmeden okul sıralarındakiler için koşturan Saral, çocukların her şeyden çok oyuncaklarla mutlu olduğunu gözlemlemiş: “Ne hediye ederseniz edin onları bebek ya da oyuncak araba kadar hiçbir şey coşkulandırmıyor. Ne yapıp edip oyuncak alıyorum mağazaya.”
Geride bıraktığımız seneye neler sığmış neler. Sivas Kangal'da otuz öğrencinin ‘Okuyacağız ama kitap yok' feryadını duymuşlar. Hemen kollar sıvanmış, çantalar kitapla doldurulmuş ve eksi yirmileri bulan buz gibi havaya dayanıklı kıyafetler de kolilere eklenmiş.
Sevindirdikleri kişi sayısının 20 bine ulaştığını öğrenince sürekliliği nasıl yakaladıklarını merak ediyoruz. Az ya da çok devamlı yardım yapanların olduğunu söylüyorlar. Hayır gemisi onların sayesinde batmıyor. Oya Cantez, devamlı bağışçılar arasında. Bir defa evdeki fazlalıklardan kurtulup vicdanını rahatlatanları asla anlamıyor. Çünkü bugün kazağı olmayan birinin yarın iş bulamazsa monta da muhtaç olduğu unutuluyor.
Herkes kullanacağını alıyor
Ücretsiz kıyafet alınan mekânda suiistimallerin yaşanacağını düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. Bilakis bağışçılar, bugüne kadar işine yaramayanı alan birine rastlamamış. Böyle bir şey yaşansa da on binlerce muhtacın yanında birkaç kişinin kötülüğünü düşünmek vakit kaybı. Hacer Kartal, “Benim için önemli olan tebessüme vesile olmak. Suiistimal yapan varsa bu onun ayıbıdır.” diyor.