Zonguldak’ın Kozlu ilçesi bundan 22 yıl önce Soma gibi yaslara, karalara bürünmüştü. 3 Mart 1992’de yaşanan grizu patlamasında 263 madenci hayatını kaybetti, aradan 22 yıl geçmesine rağmen olay bütün yönleri ile aydınlatılamadı.3 Mart günü 16.00 vardiyası işçilerinin çalıştığı sırada saat 19.45’te grizu patlaması oldu. Metan gazı birikiminden meydana gelen patlama, yoğun kömür tozu patlamasını tetikledi. Madencilikte en korkulan patlamalardan olan kömür tozu patlaması geniş bir alana sirayet ettiği için yıkımı da şiddet oldu.3 çocuk babası Recep Bostancı, o anda ocakta olmasına rağmen soğukkanlılığını koruyarak 5 arkadaşıyla hayatta kalmayı başaranlardan. Bostancı, Soma’da madende yangın haberini alınca ‘Bu iş bitti.’ demiş. Maden ocağındaki büyük çaplı olaylarda soğukkanlılık ve mesleki tecrübenin hayat kurtardığını belirten Bostancı, şunları anlatıyor: “Eğer sakinsen, soğukkanlıysan, sıcak şeylerden çabuk etkilenmiyorsan orada en iyi sonucu alırsın. Madencilikte bunun karşılığı hayat oluyor. Eğer Cenab-ı Allah da nasip ettiyse öyle davranmakla bir yerde hayatını kurtarma şansını yakalıyorsun. Mesela biz sıhhiye odasına girerek kurtulmuştuk. Arkadaşlar hemen çıkışa kaçalım dediler. Eğer kaçsaydık boğulup yarı yolda ölecektik. Ama Soma’da maalesef bunlar yok. Orada cebine kömürden dolarlar dolduran insanların vebali var.”OCAKTAN DIŞARIYI ARAYIP ‘ORADA AĞLAMAKLA BİR YERE VARAMAYIZ’ DEMİŞElektrikçi olduğu için Kozlu’daki bütün ocağı karış karış bilen Recep Bostancı, her noktayı aramış ancak kimseye ulaşamayınca dışarıyla temas kurmuş. Dışarıdakilerin kendilerinden daha telaşlı olduğunu anlatan Bostancı, kurtarma ekipleriyle yaşadığı diyaloğu şöyle ifade ediyor: “Tahlisiyedeki insanlar bize moral veriyorlardı. Ben işi tersine çeviriyordum. ‘Bize malzeme gönderin, orada ağlamakla bir yere varamayız. Malzeme gönderin de biz burada yakınken ulaşmaya çalışalım’ diyordum.”Bostancı, çok ince bir zamanlamayla hayatta kaldıklarını söylüyor. “Bizim olduğumuz yere gelen yoğun dumandan korunmak için sıhhiye ile beraber önce sıhhiye odasına sığındık. Bu arada sıhhiye odasının kablo giriş deliklerinden basınçlı duman püskürerek içeriye girmeye başladı. Hemen delikleri, elime geçirdiğim gazete ve benzeri şeylerle tıkadım. İçme suyuyla gömleklerimizi çıkartıp ıslatarak nefes almamızı, bu şekilde bulunduğumuz odadaki havanın bizi en az yarım saat idare edeceğini söyleyerek sakinleştirmeye çalıştım. Durum değerlendirmesi yaptıktan sonra 1 No’lu kuyu dibine, oradan da 2 No’luya geçtik. Bu arada bizim bulunduğumuz yerdeki bütün arkadaşlar ölmüştü. Zaten onların üretim yerinde sığınma şansları da yoktu.” diyor.Recep Bostancı için asıl yıkım ocaktaki grizu değil; dışarıda yakınlarını meraklı gözlerle bekleşen insanlar olmuş. Bostancı, “200 metrede yaşadığım halde olayın asıl şokunu kuyu başında bekleyen insanların biçare, umutsuz bakışlarında yaşadım. 10 gün evden çıkacak gücü bulamadım. Soma’daki çaresizliği görünce o gün yaşadıklarım gözümün önüne geldi.” ifadesini kullanıyor.ÇOCUĞUNU HASTANEYE GÖTÜRDÜ, HAYATTA KALDIGrizu faciasında bütün mesai arkadaşlarını kaybeden Ali Ekim de faciadan kurtulanlardan. 7 yıl önce maden ocaklarından emekli olmuş. “Ben tabir-i caizse direkten döndüm.” diyen Ekim, başından geçen olayı şöyle anlatıyor: “Olayın olduğu akşam vardiyama girip sabah erkenden çıkacak ve oğlumu Ankara’ya götürecektim. İş elbiselerimi ve ocakta yiyeceğim erzakı da aldım. Tam ocağa girecekken son anda vazgeçtim. Arkadaşlar ‘Yevmiyen gider, gel girelim’ dedi; ama ben onlara ‘Alın arkadaşlar benim erzakımı da siz yiyin. Size kolay gelsin’ dedim. Akşamdan gittik, otelde kalıyoruz. Radyodan acı haber geldi ve benim çalıştığım -560 kotunda ve bana ‘gitme’ diyen arkadaşlardan sağ kurtulan olmadı. O zaman beni Allah’ın kurtardığını hissettim.”
Zonguldak’ın Kozlu ilçesi bundan 22 yıl önce Soma gibi yaslara, karalara bürünmüştü. 3 Mart 1992’de yaşanan grizu patlamasında 263 madenci hayatını kaybetti, aradan 22 yıl geçmesine rağmen olay bütün yönleri ile aydınlatılamadı.3 Mart günü 16.00 vardiyası işçilerinin çalıştığı sırada saat 19.45’te grizu patlaması oldu. Metan gazı birikiminden meydana gelen patlama, yoğun kömür tozu patlamasını tetikledi. Madencilikte en korkulan patlamalardan olan kömür tozu patlaması geniş bir alana sirayet ettiği için yıkımı da şiddet oldu.3 çocuk babası Recep Bostancı, o anda ocakta olmasına rağmen soğukkanlılığını koruyarak 5 arkadaşıyla hayatta kalmayı başaranlardan. Bostancı, Soma’da madende yangın haberini alınca ‘Bu iş bitti.’ demiş. Maden ocağındaki büyük çaplı olaylarda soğukkanlılık ve mesleki tecrübenin hayat kurtardığını belirten Bostancı, şunları anlatıyor: “Eğer sakinsen, soğukkanlıysan, sıcak şeylerden çabuk etkilenmiyorsan orada en iyi sonucu alırsın. Madencilikte bunun karşılığı hayat oluyor. Eğer Cenab-ı Allah da nasip ettiyse öyle davranmakla bir yerde hayatını kurtarma şansını yakalıyorsun. Mesela biz sıhhiye odasına girerek kurtulmuştuk. Arkadaşlar hemen çıkışa kaçalım dediler. Eğer kaçsaydık boğulup yarı yolda ölecektik. Ama Soma’da maalesef bunlar yok. Orada cebine kömürden dolarlar dolduran insanların vebali var.”OCAKTAN DIŞARIYI ARAYIP ‘ORADA AĞLAMAKLA BİR YERE VARAMAYIZ’ DEMİŞElektrikçi olduğu için Kozlu’daki bütün ocağı karış karış bilen Recep Bostancı, her noktayı aramış ancak kimseye ulaşamayınca dışarıyla temas kurmuş. Dışarıdakilerin kendilerinden daha telaşlı olduğunu anlatan Bostancı, kurtarma ekipleriyle yaşadığı diyaloğu şöyle ifade ediyor: “Tahlisiyedeki insanlar bize moral veriyorlardı. Ben işi tersine çeviriyordum. ‘Bize malzeme gönderin, orada ağlamakla bir yere varamayız. Malzeme gönderin de biz burada yakınken ulaşmaya çalışalım’ diyordum.”Bostancı, çok ince bir zamanlamayla hayatta kaldıklarını söylüyor. “Bizim olduğumuz yere gelen yoğun dumandan korunmak için sıhhiye ile beraber önce sıhhiye odasına sığındık. Bu arada sıhhiye odasının kablo giriş deliklerinden basınçlı duman püskürerek içeriye girmeye başladı. Hemen delikleri, elime geçirdiğim gazete ve benzeri şeylerle tıkadım. İçme suyuyla gömleklerimizi çıkartıp ıslatarak nefes almamızı, bu şekilde bulunduğumuz odadaki havanın bizi en az yarım saat idare edeceğini söyleyerek sakinleştirmeye çalıştım. Durum değerlendirmesi yaptıktan sonra 1 No’lu kuyu dibine, oradan da 2 No’luya geçtik. Bu arada bizim bulunduğumuz yerdeki bütün arkadaşlar ölmüştü. Zaten onların üretim yerinde sığınma şansları da yoktu.” diyor.Recep Bostancı için asıl yıkım ocaktaki grizu değil; dışarıda yakınlarını meraklı gözlerle bekleşen insanlar olmuş. Bostancı, “200 metrede yaşadığım halde olayın asıl şokunu kuyu başında bekleyen insanların biçare, umutsuz bakışlarında yaşadım. 10 gün evden çıkacak gücü bulamadım. Soma’daki çaresizliği görünce o gün yaşadıklarım gözümün önüne geldi.” ifadesini kullanıyor.ÇOCUĞUNU HASTANEYE GÖTÜRDÜ, HAYATTA KALDIGrizu faciasında bütün mesai arkadaşlarını kaybeden Ali Ekim de faciadan kurtulanlardan. 7 yıl önce maden ocaklarından emekli olmuş. “Ben tabir-i caizse direkten döndüm.” diyen Ekim, başından geçen olayı şöyle anlatıyor: “Olayın olduğu akşam vardiyama girip sabah erkenden çıkacak ve oğlumu Ankara’ya götürecektim. İş elbiselerimi ve ocakta yiyeceğim erzakı da aldım. Tam ocağa girecekken son anda vazgeçtim. Arkadaşlar ‘Yevmiyen gider, gel girelim’ dedi; ama ben onlara ‘Alın arkadaşlar benim erzakımı da siz yiyin. Size kolay gelsin’ dedim. Akşamdan gittik, otelde kalıyoruz. Radyodan acı haber geldi ve benim çalıştığım -560 kotunda ve bana ‘gitme’ diyen arkadaşlardan sağ kurtulan olmadı. O zaman beni Allah’ın kurtardığını hissettim.”