Dokuz ay anne karnında aynı kaderi paylaşıp, dakika hatta saniye farkıyla dünyaya gelirler. Bebekken birbirini tekmeleyip, yüzlerini tırmalar, aynı kaşıktan mama yer, aynı oyuncakları paylaşır, aynı elbiseleri giyerler. Çünkü onlar ikizdir.
Arkadaşa en çok ihtiyaç duydukları dönemlerde yalnız kalmanın ne demek olduğunu bilmezler, hayata hazır kardeş, arkadaş olarak birlikte başlarlar. Tehlikeleri birlikte savuşturur, sevinçlerine ortak olurlar.
Küçük yaşlarda başlayan bu tatlı birliktelik komik karışıklıklara da sebep olmuyor değil. İsimleri, kişilikleri, zevkleri farklı da olsa onlar hep ikizler olarak anılırlar. Öğretmenler ise alınlarına ya da önlüklerine karıştırmamak için isimlerinin baş harflerini koyar.
Ebeveynleri, öğretmenleri onları kişiliklerinin daha iyi gelişmesi için ayrı sınıflara vermek istediklerinde bunu şiddetle reddederler. Bilinçaltlarında sonsuza kadar birlikte yaşamak istediklerini tahayyül ederler.
Hamza ve Ömer Önal'ın babaları Cumali Bey ikiz babası olmayı, “İkiz demek her türlü mutluluğu bir kat fazlasıyla yaşamak, tatmak demek. İkizler olmadan önce çevremdeki herkes gibi ben de sıradan bir babaydım. Onlar beni özel kıldı, çünkü ikiz babasıydım. Onlar doğduktan sonra her iki kolumun bir anlamı olduğunu kavradım. Her birini bir koluma alıp uyutmanın, uyuturken de saatlerce izlemenin tarifi yok.” diye anlatıyor.
Tarık ve Enver Arda'nın annesi Halide Hanım ise, “Her işi iki tane yapıyorsunuz iki defa uyutuyorsunuz, iki defa alt açıyorsunuz, yardımcısız olacak iş değil. Fakat zahmeti kadar güzellikleri de ikiye katlanıyor ikiz sahibi olanların.” diyor.