Erzurumlu Zeynep Atmaca, ailesinin en büyük kızı. 10 yaşında üçüncü sınıf öğrencisiyken güneş ışınlarından rahatsız olduğu için eğitimine ara vermiş.O tarihten bu yana köyündeki iki odalı toprak damlı evde gündüzleri hiç dışarı çıkmadan yaşıyor. Gözlerindeki rahatsızlık nedeniyle gündüzleri görme yeteneğini kaybeden Zeynep, ancak akşam saatlerinde ya da bulutlu günlerde dışarı çıkabiliyor.Mecburen pencerelerden bile uzak duran Atmaca’nın hastalığının kesin tedavisi bulunmuyor. Günlerini farz namazlarının yanı sıra nafile namazla değerlendiren, yılın önemli kısmını oruçla geçiren Atmaca haline şükrediyor. Gündüz ışığına bağlı olarak gözlerinde kalıcı hasar oluşan Zeynep, rahatsızlığını Allah’ın kendisine bir ikramı, nimeti olarak görüyor. Zeynep Atmaca’nın tek üzüntüsü ekonomik yetersizlik nedeniyle hac ya da umreye gidememek. Gözleri çok az gördüğü için Kur’an-ı Kerim okuyamayan Zeynep, “Halime çok şükür. Rabb’ime ne kadar şükretsem az. O’ndan gelen her şey başım gözüm üstüne. Şikayetim yoktur. Rabb’im için yaşıyorum. Efendimiz’e layık bir ümmet olmak için yaşıyorum. Tek hayatım var o da ibadet. Bu dünyada bir kez olsun umreye ya da hacca gitmek istiyorum. Ancak ekonomik durumum buna elverişli değil.” diyor. Zeynep Atmaca babasını da üç yıl önce kanserden kaybetmiş. Devletten üç ayda bir 800 liralık özürlü maaşı alıyor. Bu parayla yetim kız kardeşi, dul annesi ve askerdeki kardeşinin bakımını da üstlenmiş.Şikayetim yoktur65 yaşındaki anne Mihriban Atmaca ise Türkçe bilmiyor. Komşularının tercümesiyle konuşan Mihriban anne de kızının yaşadığı dramdan şikâyetçi değil. Ne Mihriban anne ne de Zeynep, hastalığının tam olarak ismini ya da teşhisini bilmiyor. Zeynep’ten (26) 3 yaş küçük olan Nurşen, ablasının günlük hayatında vazgeçilmez yardımcısı.Zeynep’in her türlü ihtiyacına yardımcı olan kardeşi Nurşen, “Ablamın ışıkta gözleri görmüyor. Ellerinden tutarak ben dışarı çıkartıp gezdiriyorum. Yemeğini yemesine, çay bardağını tutmasına yardımcı oluyorum.” diyor. Erzurum’un Tekman ilçesi Deliler köyünde yaşayan ailenin tüm sıkıntılarına rağmen şikayetçi olmaması ve tevekkülü komşularını çok etkiliyor. o.yildirim@zaman.com.tr
Erzurumlu Zeynep Atmaca, ailesinin en büyük kızı. 10 yaşında üçüncü sınıf öğrencisiyken güneş ışınlarından rahatsız olduğu için eğitimine ara vermiş.O tarihten bu yana köyündeki iki odalı toprak damlı evde gündüzleri hiç dışarı çıkmadan yaşıyor. Gözlerindeki rahatsızlık nedeniyle gündüzleri görme yeteneğini kaybeden Zeynep, ancak akşam saatlerinde ya da bulutlu günlerde dışarı çıkabiliyor.Mecburen pencerelerden bile uzak duran Atmaca’nın hastalığının kesin tedavisi bulunmuyor. Günlerini farz namazlarının yanı sıra nafile namazla değerlendiren, yılın önemli kısmını oruçla geçiren Atmaca haline şükrediyor. Gündüz ışığına bağlı olarak gözlerinde kalıcı hasar oluşan Zeynep, rahatsızlığını Allah’ın kendisine bir ikramı, nimeti olarak görüyor. Zeynep Atmaca’nın tek üzüntüsü ekonomik yetersizlik nedeniyle hac ya da umreye gidememek. Gözleri çok az gördüğü için Kur’an-ı Kerim okuyamayan Zeynep, “Halime çok şükür. Rabb’ime ne kadar şükretsem az. O’ndan gelen her şey başım gözüm üstüne. Şikayetim yoktur. Rabb’im için yaşıyorum. Efendimiz’e layık bir ümmet olmak için yaşıyorum. Tek hayatım var o da ibadet. Bu dünyada bir kez olsun umreye ya da hacca gitmek istiyorum. Ancak ekonomik durumum buna elverişli değil.” diyor. Zeynep Atmaca babasını da üç yıl önce kanserden kaybetmiş. Devletten üç ayda bir 800 liralık özürlü maaşı alıyor. Bu parayla yetim kız kardeşi, dul annesi ve askerdeki kardeşinin bakımını da üstlenmiş.Şikayetim yoktur65 yaşındaki anne Mihriban Atmaca ise Türkçe bilmiyor. Komşularının tercümesiyle konuşan Mihriban anne de kızının yaşadığı dramdan şikâyetçi değil. Ne Mihriban anne ne de Zeynep, hastalığının tam olarak ismini ya da teşhisini bilmiyor. Zeynep’ten (26) 3 yaş küçük olan Nurşen, ablasının günlük hayatında vazgeçilmez yardımcısı.Zeynep’in her türlü ihtiyacına yardımcı olan kardeşi Nurşen, “Ablamın ışıkta gözleri görmüyor. Ellerinden tutarak ben dışarı çıkartıp gezdiriyorum. Yemeğini yemesine, çay bardağını tutmasına yardımcı oluyorum.” diyor. Erzurum’un Tekman ilçesi Deliler köyünde yaşayan ailenin tüm sıkıntılarına rağmen şikayetçi olmaması ve tevekkülü komşularını çok etkiliyor. o.yildirim@zaman.com.tr